Bir taraftan hayat devam ederken bir taraftan hayata veda eden insanlar vardı..

İnsanlar telaşlı karınca misali üç gündür yoğun bir kalabalık..

Kimse mutlu değil umut yok..

Geçecek diyoruz bu günlerde geçecek..

Çünkü buna inanmak istiyorduk..

İnanmasak nasıl yaşardık ki tutunmasak tutunamasak..

Koskoca bir okyanusta gibi hepimiz bir gemide yol alan aynı yolun yolcularıyız 1.5 yıldır..

Önümüzü göremeden ilerliyoruz..

Kaygılıyız korkularımız bir çığ gibi büyüyor..

Akşam oluyor sessizlik büyüyor sadece hayvan sesleri ve bir ağacın hafif esintisi..

Nefes aldığını unuttuğun anda yüzüne vuran rüzgar esintisine gülümsüyorsun, ve çok şükür diyorsun  her şey rağmen yine de hayattayım..

Yetecek mi peki ölümler bitecek mi sis bulutu gibi üzerimize çöken bu virüs bir gün yok olacak mı..

Evlerde ki feryat acı onca kayıp sona erecek mi..

Bende sizler gibiyim her akşam düşünüyorum evine ekmek götürmeyen babaları, eğitimleri yarım kalan çocukları, kepenk kapatan esnafları, hayattan kopan insanları, keşke diyorum, bir şeyler yapabilseydim…

Elimde sihirli bir değneğim yok ama eğer hala yanınızda sarılabileceğiniz insanlar varsa sıkı sıkı sarılın onlara..

Çocuklarımız kedimiz köpeğimiz neyimiz varsa daha çok sevin daha çok sarılın..

Sevginin gücü buna inanın..

Ve bu günlerde; kalbi kırık insanların hayata tutunmaya çalışan ellerin kalbini kolunu kanadını  kırmayın daha çok yaralamayın bu zor günlerde..

Kimsenin hayatı kolay olmadığı gibi paldır küldür girip paldır küldür çıkmayın..

Sevin bu günlerde daha çok sevin..

Sevgi bütün zorlukların üstesinden gelecektir..

İyi şeyler düşünün güzel şeyler olsun..

MELEK YORGANCI / Sosyolog